De ontmoeting met mijn schoonouders, een zeer stresserende gebeurtenis, zeker omdat deze van het Kortrijkse afkomstig zijn en ik dus niet wist of ik ze al dan niet ging verstaan. Om mij voor te bereiden op het West-vlaams had ik alvast een paar woorden gememoriseerd zodat ik hen toch een beetje zou verstaan. Ook heb ik heel de dag voordien geen enkele keer de ‘g’ proberen uitspreken. Meer kon ik niet doen, toch? Het ontmoeten van mijn schoonouders vond ik toch wel één van de meest stresserende momenten die ik ooit heb meegemaakt. Zelfs voor een mondeling examen waarvoor ik niet veel gestudeerd heb of voorbereid ben is vaak minder erg.
We hadden afgesproken aan ‘Faits D’Anvers’, een leuk restaurant in de Stadsfeestzaal. Lynn, mijn vriendin, beweert dat ze daar de beste carpaccio hebben van heel het land in Faits D’Anvers, Kortrijk inclusief. En dat zegt veel als het van haar komt. Toen we aan tafel zaten kregen we de menukaart, ik kon natuurlijk niet anders dan de carpaccio bestellen. Volgens mij voelde iedereen zich een beetje verplicht, maar vooral nieuwsgierig want iedereen heeft dus hetzelfde besteld. Om te drinken koos ik, net zoals de vader van Lynn, voor een Weissbier. Dat is een bier dat niet in elk restaurant te vinden is in België maar waar ik wel altijd van kan genieten. Zeker op skivakantie, maar de Stadsfeestzaal kon dit keer ook wel tellen. Tijdens het eten verliep alles echter rustig en trok de stress al een beetje weg.
Na het eten zijn onze wegen gescheiden, maar niet zoals u zou denken. De mama van Lynn had nog schoenen op het oog bij Sacha, een winkel die zich ook in de Stadsfeestzaal bevindt. Shoppen is voor mannen niet echt het meest geliefde ding om te doen, daarom zijn de vader van Lynn en ik gewoonweg blijven zitten in Faits D’Anvers en bestelden we nog maar een Weissbier. Laten we zeggen dat dit toch wel de meeste stress gemakkelijk heeft doen verdwijnen. Lees: doorspoelen. Tegen dat we dat bier hadden uitgedronken waren mijn vriendin en haar mama weer twee nieuwe paar schoenen rijker. nu ja iedereen gelukkig! Of zeg ik beter ‘helukkih’ om in de sfeer te blijven? Het West-Vlaams was in ieder geval (meestal dan toch) nog zeer goed te verstaan!
