De slagader van Antwerpen stad! (Featured)

Dag iedereen! Wij zijn Yannis en Siebe. Twee Studenten Cross media management in op Karel de Grote-Hogeschool in Antwerpen op de Groenplaats. Wij gaan jullie vandaag een rondleiding geven op de Meir, de slagader van Antwerpen stad! Wij studeren hier al bijna 3 jaar in deze stad, dus we kennen de Meir op onze duim.

De naam Meir komt oorspronkelijk van de moerassige ondergrond die hier ooit lag en de straat strekt zich uit van de Meirbrug tot aan het Centraal Station. Eén van de meest opvallende gebouwen is de toren van de KBC, beter bekend als de Boerentoren, volgens velen de eerste wolkenkrabber in Europa, of moeten we hier rekening houden met het Antwerpse chauvinisme? We beginnen onze rondleiding bij de eerste wolkenkrabber van Europa.

De Boerentoren werd in 1929 opgericht naar het ontwerp van architect Jan Van Hoenacker. De bouw van deze 97,75 meter hoge toren in art-deco stijl duurde 3 jaar, zodat Antwerpen in 1932 de trotse eigenaar was van de eerste wolkenkrabber van Europa. De Boerentoren werd gebouwd op de plaats waar de bombardementen van de Eerste Wereldoorlog erg veel schade hadden aangericht. De benaming Boerentoren is afkomstig van de bank die er gehuisvest was en hoofdzakelijk boeren als cliënteel had. De Boerentoren doet nu dienst als kantoorgebouw van de KBC-bank en wordt daarom ook wel KBC-toren genoemd.

Vervolgens komen we uit bij het Paleis op de Meir

Het paleis op de Meir ligt op de hoek van de Wapper en de Meir. Het is een zeer mooi gebouw dat gebouwd is in de rococostijl die komt uit de 18de eeuw. Oorspronkelijk was het gebouw een weelderig huis dat werd gebouwd in opdracht van Johan Alexander van Susteren. In 1812 werd het paleis aangekocht door Napoleon en korte tijd later werd de Nederlandse koning Willem I de eigenaar. Het gebouw werd in de 19de eeuw volledig gerestaureerd en er werd mogelijk gemaakt dat bezoekers een groot deel van het gebouw van binnen kunnen bekijken. Er is goed te zien in welke luxe de vorsten vroeger leefden. Er zijn zelfs nog veel oude meubelen te bewonderen. Op de benedenverdieping van het paleis zit tegenwoordig een horecazaak gevestigd, waar je heerlijk kan ontbijten.

 We gaan  van het paleis op de Meir rechtstreeks naar het Rubenshuis

Het Rubenshuis werd in 1946 in zijn oorspronkelijke staat hersteld. In de linkervleugel van dit gebouw bevinden zich woonvertrekken in Vlaamse stijl met gouden lederen wandbekleding, meubels uit de 17e eeuw en vele schilderijen. In de eetkamer van het gebouw hangt een zeer beroemd zelfportret van Rubens. In de rechtervleugel van het gebouw bevindt zich boven een schildersatelier. Vanaf de binnenplaats is de barokke gevel van het atelier te zien. Op deze gevel zijn borstbeelden van filosofen en mythologische figuren zichtbaar. De beide vleugels van het gebouw zijn met elkaar verbonden door middel van een portiek. Wanneer je door de drie bogen loopt kom je uit in de grote tuin van het huis, De tuin is een reconstructie van de tuin uit de 17de eeuw, er is heel erg goed gekeken naar beelden, schilderijen en gravures uit die tijd.

Handelsbeurs

Het beursgebouw, dat vanuit vier verschillende straten te bereiken is, wordt geheel omringd door huizen waar het glazen koepeldak bovenuit steekt. In de 16e eeuw was de handelsbeurs al een zeer druk gebouw. Helaas werd het gebouw in 1858 geheel verwoest door een brand. De architect Joseph Schadde heeft onmiddellijk een nieuw ontwerp gemaakt voor het gebouw, maar de oude stijl bleef wel behouden. Het glazen koepeldak werd pas gebouwd na de brand. Als het goed is zit er vanaf 2018 een hotel gevestigd in het oude handelsbeursgebouw.

Nu een minder bekend gebouw, maar wel zeer traditioneel aan Antwerpen, Het Osterriethuis.

Het Osterriethuis is een van de mooiste patriciërshuizen in Antwerpen. Het huis werd gebouwd in 1745 voor de douanière Régine-Térésa van Susteren du Bois. Sinds 1939 is het gebouw een beschermd monument. In de 20ste eeuw is het gebouw een aantal keer door verschillende architecten gerestaureerd. Dit moest gebeuren omdat het gebouw beschadigd was geraakt in de Tweede Wereldoorlog. Alle architecten restaureerden een ander deel van het gebouw. Het gebouw was voor een zeer lange tijd niet toegankelijk voor publiek. In 2012 is het gebouw verkocht voor zo’n 24 miljoen euro aan een vastgoedmakelaardij.

Stadsfeestzaal

Deze stadszaal ligt al sinds 1908 in het centrum van Antwerpen. Een tijd terug is het complete gebouw door een brand verwoest. Het gebouw is gerestaureerd en er is een winkelcentrum ingebouwd, zo veel mogelijk van het oude gebouw is hierbij heel gelaten. De ingang van het gebouw is nog heel, deze is zeer indrukwekkend om te zien. Nadat je door de ingang naar binnen bent gegaan kom je terecht in een enorm grote hal met een glazen dak en verguld stucwerk.

In het gebouw zitten ongeveer 40 verschillende winkels, deze worden jaarlijks bezocht door meer dan 7 miljoen bezoekers. Een aantal van deze winkels zijn de Flying Tiger, de Blokker, de Bart Smit en de Delhaize.

Het Antwerps hand

Één van de favoriete objecten van elke toerist die Antwerpen bezoekt, het reusachtige hand gelegen op de Meir. Wie al wandelend de Meir in Antwerpen doorkruist komt hem allicht tegen, een van de meest favoriete plaatsen voor toeristen om foto’s bij te nemen, het Antwerps hand. Dit hand is een verwijzing naar de legende van Silvius Brabo. Dit zou een Romeinse soldaat geweest zijn die de reus Druon Antigoon doodde, waarna hij vervolgens zijn hand afhakte en deze in de Scheld wierp. Antigoon was vroeger een schurk die de schippers terroriseerde in de omgeving van Antwerpen. Deze schippers moesten echter tol betalen aan de reus en als ze weigerden werd hun hand afgehakt en in de Schelde geworpen. Van deze gebeurtenis komt ook de naam van onze mooie stad Antwerpen, als afgeleide van “Handwerpen”.

Er valt dus uiteindelijk echt wel veel meer te beleven op de Meir, de slagader van Antwerpen, dan enkel en alleen maar shoppen terwijl de meeste mensen het niet eens weten! Go out & explore, de Meir is een echte place-to-be!

Groene stoelen staan in de solden

Op een rustige maandagmiddag was ik op weg naar de Mcdonalds om een van
hun befaamde euro deals te halen, toen ik er bijna was zag ik een paar stadswerkers met groene stoelen in hun hand, een schroevendraaier en iets wat op een boormachine leek. Ik snapte er niets van, het leken wel de groene stoelen uit één of ander lelijk voetbalstadion die ze opnieuw aan het installeren waren rond de prachtige Teniersplaats. Ik verstond niet wat er gaande was, maar vond het direct een schande om het begin van de Meir zo te vandaliseren.

De volgende dag toen ik op weg was naar school via de Meir, zag ik er een bordje bij staan, natuurlijk in passend groen met ‘noorderlijn, noorderleien’ op bedrukt. Ik wist natuurlijk nog steeds niet over wat het ging en niemand wou op zo iets lelijk gaan zitten, ik dacht dat het ging om de slechtste marketingcampagne ooit. Wat de zaak allemaal nog erger maakt is dat alle toeristen die van het prachtige centrale station via de gezellige Keyserlei de stad binnen komen dit groene lelijke gedeelte te zien krijgen als begin van de Meir. Zonder uitleg staan daar opeens een hele groep groene stoelen op willekeurige plaatsen met een groene grond.

De enige keer dat ik ook iemand zag die de stoelen apprecieerde was op een overvolle shoppings-zondag, waarbij alle winkels op de Meir open waren. Toen zag ik een oudere man die met zijn klein kinderen een dagje leek te gaan winkelen, maar eerder dacht dat die van stoel tot stoel kon hoppen in plaats van winkel tot winkel. Die zag er heel blij uit met zijn groene stoel van de Noorderleien. Het feit dat ze de Noorderleien her-aanleggen en moderniseren is voor mij absoluut geen probleem, het was dan ook nodig. Maar die groene vlakte en lelijke groene stoelen die slecht geplaatst zijn en door niemand gebruikt worden aan het begin van de Meir waren absoluut niet nodig, deze maken het mooie straatbeeld van de Meir alleen maar lelijk.

 

Vrijwillige marteling

De Meir is een beetje te vergelijken met een speelplaats op 1 september, maar dan volgens het academische kalender van de studenten te beginnen vanaf eind september. Bij een nieuw academie jaar hoort natuurlijk ook een nieuw schachtenjaar, waarin de studenten vrijwillig afzien en tijdens hun doopweek (een week met doorgaans veel alcohol, feesten en vuile opdrachten van hun doopmeester) moeten voldoen aan de hoge eisen van hun meester. Vooraleer zij naar het hoogtepunt mogen gaan van hun week, hun uiteindelijke doop.

Tijdens de voorronde van hun doop ga je heel veel schachten verschillende dingen zien verkopen op de Meir, dit doen ze om geld in te zamelen zodanig dat hun meesters die avond nog eens goed kunnen uitgaan op de lieve mensen van de Meir hun kosten. Hierbij kan je een echt spektakel te zien krijgen, als u geluk heeft ziet u ze niet enkel op hun knieën zitten of achter mensen aanlopen om te verkopen, maar kunt u ze ook zien zwemmen in de fontein aan de lange wapper omdat ze waarschijnlijk iets niet volgens de normen of orders gedaan hebben!

Wat ik in september heb mogen aanschouwen is een schacht dat een blikje van het goedkoopste bier (jawel, goedkoper als carapils) in zijn hand had met de rand gevuld met wasabi. Die moest dit natuurlijk ik één keer uitdrinken, grappig om te zien terwijl dit aan de gang was, maar ik wandel eerlijk gezegd liever over de Meir zonder dat ik iemand hoor kotsen op de achtergrond. Zelf ben ik nooit gedoopt geweest door een studentenvereniging, en als ik zulke taferelen aanschouw al wandelend richting de campus ben ik daar meer dan blij om. Ik zit namelijk liever rustig op café of op een terras met een hoop vrienden, zoals in De Kroeg op de Groenplaats bijvoorbeeld!

D-day, maar dan in het West-Vlaams

De ontmoeting met mijn schoonouders, een zeer stresserende gebeurtenis, zeker omdat deze van het Kortrijkse afkomstig zijn en ik dus niet wist of ik ze al dan niet ging verstaan. Om mij voor te bereiden op het West-vlaams had ik alvast een paar woorden gememoriseerd zodat ik hen toch een beetje zou verstaan. Ook heb ik heel de dag voordien geen enkele keer de ‘g’ proberen uitspreken. Meer kon ik niet doen, toch? Het ontmoeten van mijn schoonouders vond ik toch wel één van de meest stresserende momenten die ik ooit heb meegemaakt. Zelfs voor een mondeling examen waarvoor ik niet veel gestudeerd heb of voorbereid ben is vaak minder erg.

We hadden afgesproken aan ‘Faits D’Anvers’, een leuk restaurant in de Stadsfeestzaal.  Lynn, mijn vriendin, beweert dat ze daar de beste carpaccio hebben van heel het land in Faits D’Anvers, Kortrijk inclusief. En dat zegt veel als het van haar komt. Toen we aan tafel zaten kregen we de menukaart, ik kon natuurlijk niet anders dan de carpaccio bestellen. Volgens mij voelde iedereen zich een beetje verplicht, maar vooral nieuwsgierig want iedereen heeft dus hetzelfde besteld. Om te drinken koos ik, net zoals de vader van Lynn, voor een Weissbier. Dat is een bier dat niet in elk restaurant te vinden is in België maar waar ik wel altijd van kan genieten. Zeker op skivakantie, maar de Stadsfeestzaal kon dit keer ook wel tellen. Tijdens het eten verliep alles echter rustig en trok de stress al een beetje weg.

Na het eten zijn onze wegen gescheiden, maar niet zoals u zou denken. De mama van Lynn had nog schoenen op het oog bij Sacha, een winkel die zich ook in de Stadsfeestzaal bevindt.  Shoppen is voor mannen niet echt het meest geliefde ding om te doen, daarom zijn de vader van Lynn en ik gewoonweg blijven zitten in Faits D’Anvers en bestelden we nog maar een Weissbier. Laten we zeggen dat dit toch wel de meeste stress gemakkelijk heeft doen verdwijnen. Lees: doorspoelen. Tegen dat we dat bier hadden uitgedronken waren mijn vriendin en haar mama weer twee nieuwe paar schoenen rijker. nu ja iedereen gelukkig! Of zeg ik beter ‘helukkih’ om in de sfeer te blijven? Het West-Vlaams was in ieder geval (meestal dan toch) nog zeer goed te verstaan!

Een shoppingsverslaafde vriendin

Antwerpen is stad en de rest is parking, zeg ik dagelijks tegen mijn vriendin uit West-Vlaanderen dat in Antwerpen op kot zit. Zij zit op kot aan de Meir, dat heeft soms zijn voordelen, maar vooral nadelen. Zeker als je weet dat zij een beetje koopverslaafd is. Wanneer wij van de Groenplaats komen moeten ik haar altijd zien te overtuigen om de tram te nemen tot aan de Opera zodat zij enkel een apotheker binnen kan wandelen of de Mcdonalds.

Hoewel we amper zes maanden samen zijn heeft ze mij  al elke winkel op de Meir laten zien vol enthousiasme en natuurlijk liet ze maar al te vaak haar ‘wishlist’ vallen. Voor haar iets vinden op de Meir is zeker geen probleem. Er zijn zoveel verschillende winkels met voor ieders wat wils. Ze weet wel haar winkels te kiezen, als haar mama in Antwerpen is gaat ze naar de ‘princess’. Hier kan haar mama iets vinden en zijzelf ook, een beetje alles voor iedereen… Als u een vrouw bent, want een man afdeling hebben ze niet, maar wel heel comfortabele stoelen om te wachten terwijl zij hun nieuwe artikelen passen. Ik zelf koop tijdens de uitstapjes op de Meir meestal niet meer dan gewoonweg een nieuwe zwarte T-shirt terwijl zij dan naar buiten kom met een heel nieuw kleerkast. Meestal doe ik dit dan ook zo snel mogelijk, shoppen is nu niet één van mijn favoriete activiteiten.

Mijn West-Vlaamse vriendin is natuurlijk ook een schoenspecialiste, als zij mijn schoenen lelijk vindt wandelt ze uit haar kot en stuurt ze met tientallen foto’s van mannenschoenen die er toevallig nog zijn in mijn maat… Subtiel zijn is niet haar beste kantje, maar het is wel gemakkelijker dan online shoppen denk ik… Het is dus wel degelijk altijd een avontuur om over de Meir te wandelen met haar, maar de laatsten tijd hou ik ‘lief’ haar hand vast zodat ze niet wegloopt naar een winkel als ik even met mijn ogen knipper.