Tag: antwerpen

Groene stoelen staan in de solden

Op een rustige maandagmiddag was ik op weg naar de Mcdonalds om een van
hun befaamde euro deals te halen, toen ik er bijna was zag ik een paar stadswerkers met groene stoelen in hun hand, een schroevendraaier en iets wat op een boormachine leek. Ik snapte er niets van, het leken wel de groene stoelen uit één of ander lelijk voetbalstadion die ze opnieuw aan het installeren waren rond de prachtige Teniersplaats. Ik verstond niet wat er gaande was, maar vond het direct een schande om het begin van de Meir zo te vandaliseren.

De volgende dag toen ik op weg was naar school via de Meir, zag ik er een bordje bij staan, natuurlijk in passend groen met ‘noorderlijn, noorderleien’ op bedrukt. Ik wist natuurlijk nog steeds niet over wat het ging en niemand wou op zo iets lelijk gaan zitten, ik dacht dat het ging om de slechtste marketingcampagne ooit. Wat de zaak allemaal nog erger maakt is dat alle toeristen die van het prachtige centrale station via de gezellige Keyserlei de stad binnen komen dit groene lelijke gedeelte te zien krijgen als begin van de Meir. Zonder uitleg staan daar opeens een hele groep groene stoelen op willekeurige plaatsen met een groene grond.

De enige keer dat ik ook iemand zag die de stoelen apprecieerde was op een overvolle shoppings-zondag, waarbij alle winkels op de Meir open waren. Toen zag ik een oudere man die met zijn klein kinderen een dagje leek te gaan winkelen, maar eerder dacht dat die van stoel tot stoel kon hoppen in plaats van winkel tot winkel. Die zag er heel blij uit met zijn groene stoel van de Noorderleien. Het feit dat ze de Noorderleien her-aanleggen en moderniseren is voor mij absoluut geen probleem, het was dan ook nodig. Maar die groene vlakte en lelijke groene stoelen die slecht geplaatst zijn en door niemand gebruikt worden aan het begin van de Meir waren absoluut niet nodig, deze maken het mooie straatbeeld van de Meir alleen maar lelijk.

 

Vrijwillige marteling

De Meir is een beetje te vergelijken met een speelplaats op 1 september, maar dan volgens het academische kalender van de studenten te beginnen vanaf eind september. Bij een nieuw academie jaar hoort natuurlijk ook een nieuw schachtenjaar, waarin de studenten vrijwillig afzien en tijdens hun doopweek (een week met doorgaans veel alcohol, feesten en vuile opdrachten van hun doopmeester) moeten voldoen aan de hoge eisen van hun meester. Vooraleer zij naar het hoogtepunt mogen gaan van hun week, hun uiteindelijke doop.

Tijdens de voorronde van hun doop ga je heel veel schachten verschillende dingen zien verkopen op de Meir, dit doen ze om geld in te zamelen zodanig dat hun meesters die avond nog eens goed kunnen uitgaan op de lieve mensen van de Meir hun kosten. Hierbij kan je een echt spektakel te zien krijgen, als u geluk heeft ziet u ze niet enkel op hun knieën zitten of achter mensen aanlopen om te verkopen, maar kunt u ze ook zien zwemmen in de fontein aan de lange wapper omdat ze waarschijnlijk iets niet volgens de normen of orders gedaan hebben!

Wat ik in september heb mogen aanschouwen is een schacht dat een blikje van het goedkoopste bier (jawel, goedkoper als carapils) in zijn hand had met de rand gevuld met wasabi. Die moest dit natuurlijk ik één keer uitdrinken, grappig om te zien terwijl dit aan de gang was, maar ik wandel eerlijk gezegd liever over de Meir zonder dat ik iemand hoor kotsen op de achtergrond. Zelf ben ik nooit gedoopt geweest door een studentenvereniging, en als ik zulke taferelen aanschouw al wandelend richting de campus ben ik daar meer dan blij om. Ik zit namelijk liever rustig op café of op een terras met een hoop vrienden, zoals in De Kroeg op de Groenplaats bijvoorbeeld!

D-day, maar dan in het West-Vlaams

De ontmoeting met mijn schoonouders, een zeer stresserende gebeurtenis, zeker omdat deze van het Kortrijkse afkomstig zijn en ik dus niet wist of ik ze al dan niet ging verstaan. Om mij voor te bereiden op het West-vlaams had ik alvast een paar woorden gememoriseerd zodat ik hen toch een beetje zou verstaan. Ook heb ik heel de dag voordien geen enkele keer de ‘g’ proberen uitspreken. Meer kon ik niet doen, toch? Het ontmoeten van mijn schoonouders vond ik toch wel één van de meest stresserende momenten die ik ooit heb meegemaakt. Zelfs voor een mondeling examen waarvoor ik niet veel gestudeerd heb of voorbereid ben is vaak minder erg.

We hadden afgesproken aan ‘Faits D’Anvers’, een leuk restaurant in de Stadsfeestzaal.  Lynn, mijn vriendin, beweert dat ze daar de beste carpaccio hebben van heel het land in Faits D’Anvers, Kortrijk inclusief. En dat zegt veel als het van haar komt. Toen we aan tafel zaten kregen we de menukaart, ik kon natuurlijk niet anders dan de carpaccio bestellen. Volgens mij voelde iedereen zich een beetje verplicht, maar vooral nieuwsgierig want iedereen heeft dus hetzelfde besteld. Om te drinken koos ik, net zoals de vader van Lynn, voor een Weissbier. Dat is een bier dat niet in elk restaurant te vinden is in België maar waar ik wel altijd van kan genieten. Zeker op skivakantie, maar de Stadsfeestzaal kon dit keer ook wel tellen. Tijdens het eten verliep alles echter rustig en trok de stress al een beetje weg.

Na het eten zijn onze wegen gescheiden, maar niet zoals u zou denken. De mama van Lynn had nog schoenen op het oog bij Sacha, een winkel die zich ook in de Stadsfeestzaal bevindt.  Shoppen is voor mannen niet echt het meest geliefde ding om te doen, daarom zijn de vader van Lynn en ik gewoonweg blijven zitten in Faits D’Anvers en bestelden we nog maar een Weissbier. Laten we zeggen dat dit toch wel de meeste stress gemakkelijk heeft doen verdwijnen. Lees: doorspoelen. Tegen dat we dat bier hadden uitgedronken waren mijn vriendin en haar mama weer twee nieuwe paar schoenen rijker. nu ja iedereen gelukkig! Of zeg ik beter ‘helukkih’ om in de sfeer te blijven? Het West-Vlaams was in ieder geval (meestal dan toch) nog zeer goed te verstaan!

Een shoppingsverslaafde vriendin

Antwerpen is stad en de rest is parking, zeg ik dagelijks tegen mijn vriendin uit West-Vlaanderen dat in Antwerpen op kot zit. Zij zit op kot aan de Meir, dat heeft soms zijn voordelen, maar vooral nadelen. Zeker als je weet dat zij een beetje koopverslaafd is. Wanneer wij van de Groenplaats komen moeten ik haar altijd zien te overtuigen om de tram te nemen tot aan de Opera zodat zij enkel een apotheker binnen kan wandelen of de Mcdonalds.

Hoewel we amper zes maanden samen zijn heeft ze mij  al elke winkel op de Meir laten zien vol enthousiasme en natuurlijk liet ze maar al te vaak haar ‘wishlist’ vallen. Voor haar iets vinden op de Meir is zeker geen probleem. Er zijn zoveel verschillende winkels met voor ieders wat wils. Ze weet wel haar winkels te kiezen, als haar mama in Antwerpen is gaat ze naar de ‘princess’. Hier kan haar mama iets vinden en zijzelf ook, een beetje alles voor iedereen… Als u een vrouw bent, want een man afdeling hebben ze niet, maar wel heel comfortabele stoelen om te wachten terwijl zij hun nieuwe artikelen passen. Ik zelf koop tijdens de uitstapjes op de Meir meestal niet meer dan gewoonweg een nieuwe zwarte T-shirt terwijl zij dan naar buiten kom met een heel nieuw kleerkast. Meestal doe ik dit dan ook zo snel mogelijk, shoppen is nu niet één van mijn favoriete activiteiten.

Mijn West-Vlaamse vriendin is natuurlijk ook een schoenspecialiste, als zij mijn schoenen lelijk vindt wandelt ze uit haar kot en stuurt ze met tientallen foto’s van mannenschoenen die er toevallig nog zijn in mijn maat… Subtiel zijn is niet haar beste kantje, maar het is wel gemakkelijker dan online shoppen denk ik… Het is dus wel degelijk altijd een avontuur om over de Meir te wandelen met haar, maar de laatsten tijd hou ik ‘lief’ haar hand vast zodat ze niet wegloopt naar een winkel als ik even met mijn ogen knipper.